Orijinal Metin: https://www.gatesnotes.com/Education/Teaching-Is-About-Relationships
Söyleşi video linki: https://youtu.be/rgEW0LMgOfU
Çeviri: Hasan BAKKAL
Bir bilgisayar programcısı olarak hakedilmiş ilk büyük cezamı lise son sınıf öğrencisi iken aldım. TRW adlı bir şirket için yazılım hata ayıklama işim vardı ve yeteneklerim hakkında oldukça kendimi beğenmiş hissetmekteydim. Ama üzerinde çalıştığım proje zor ve sıkıntılı bir dönemece girince TRW işimi kontrol etmesi için John Norton adında daha deneyimli bir programcı getirdi. John şaşırtıcıydı. O bana, veri yapıları, algoritmalar, modüller ve onların birbirlerine ne yolla bağlı oldukları hakkında nasıl düşünmüyor olduğumu ve yapmakta olduğum tüm hataları gösterdi. İnsanın aklını başından alan bir deneyimdi – o çok daha iyiydi.
Bu son sefer olmayacaktı. Bir programcı olarak kariyerim boyunca, ben tam kendimi yaptığım şeyden hoşnut hissediyorken, birisi gelip bana bir şeyler yapmak için daha iyi bir yol olduğunu gösterdi. Onların koduna bakar ve düşünürdüm. "Ben bunda çok kötüyüm.." Ve sonra yeteneklerimi bileyerek işe koyulurdum.
Benim memleketim olan Washington eyaletinde 2015 Yılının Öğretmeni olan Lyon Terry ile buluştuktan sonra ani düşüş ve yükseliş döngüleri üzerine geçen ay düşünmeye başladım. Seattle’da Lawton İlköğretimde dördüncü sınıflara öğretmenlik yapan Lyon, yaz tatilinden zaman ayırarak ofisimi ziyaret etti, böylece bir eğitimci olarak 17 yılda neler öğrendiği hakkında konuşma fırsatımız oldu.
Aynı benim TRW’de yaptığım gibi çocukların da hatalarından öğrenmeyi öğrenmeleri gerektiği fikride dâhil sosyal ve duygusal öğrenme hakkında tartışarak epey vakit geçirdik. Başarısızlık korkusu yaşayan öğrencilerin bunun nasıl bir fırsata çevrileceğini öğrenmesi gereklidir. Bu, Lyon ve benim okumuş olduğumuz mükemmel bir kitabın başlığını ödünç almak için, belli bir zihniyet ister. Tabii ki, "hatalarını kutla” demesi kolay. Bunu yapmak zordur ve hatta öğretmek daha da zordur.
Lyon her okul yılına bende yankı uyandıracak bir şey yaparak başlıyor. Büyük bir kağıt parçasına yukarı doğru ve sağa kıvrılan bir ok çiziyor. O, "Ben bunu Öğrenme Çizgisi olarak tanımlıyorum." dedi. "En aşağıya Doğum anlamına gelen küçük bir nokta koyarım. Bir 4. sınıf öğrencisinin olduğu yere nokta koyar ve sonra bir lise mezunu için bir nokta koyarım ve sonra çizginin biraz daha yukarı kısmına ama en yukarda olmayan yerine bir nokta da kendim için. Ben buna ‘Bu sizin hayat yörüngeniz’ diyorum. Hayatınızın her gününde bu çizgide yukarı doğru ilerliyor olacaksınız.”
O da kendi yanlış adımlarını kabul etmekte istekli olarak bir örnek teşkil etmektedir. Geçen yıl bir öğrenciyle matematik çalışırken, Lyon bilhassa zor bir problemde afalladı. Öğrenci "Sayın Terry,” dedi, “Yılın Öğretmeni sizsiniz. Siz hata yapmamalısınız." Lyon ona, ‘Hata yaptığımı öğrencilerime itiraf edebilmem gerçeği muhtemelen beni Yılın Öğretmeni yapan şeylerden biridir”, dedi.
Lyon öğrencilerine olduğu kadar meslektaşlarına da aynı derecede tutkuludur. Bir öğretmenin kariyerinde ilerleyebilmesi için nasıl olurda tek yolun müdür olmaktan geçtiği konusunda pek çok bölgede konuştuk. Bu bir utanç, çünkü bu genellikle en yetenekli öğretmenlerin öğretmeyi bırakması anlamına gelmekte.
"İnsanlar bana diyecek ki, 'Peki öyleyse ne zaman bir müdür olacaksın?' çünkü bu sonraki tür bir şey,” dedi Lyon. "Ama bu gerçekten benim beceri setim değil."
Seattle, en iyi öğretmenlerinin öğretime devam etmelerini sağlayarak bu sorunu çözmeye çalışırken, aynı zamanda onların programlarında diğer projeler için de zaman ayırmaktadır. Lyon bu programın bir parçasıdır. İdeal olanın, mükemmel öğretmenlerin öğretmeye ve ayrıca iş arkadaşlarını eğitmeye zaman ayıracağını, ki onun yaptığı gibi, veya eğitim-öğretim politikalarının şekillendirilmesinde yardımcı olacağını, bana söyledi.
"Sınıftan liderlik yapan daha fazla öğretmene sahip olmamız gerektiğini düşünüyorum. Bir fikir sınıftan geldiğinde, başka bir yerden, okul müdüründen ya da bir yöneticiden öğretmenlere dayatılan herhangi bir şeyden çok daha güçlü olacaktır. Bir hayal edin deneyimli öğretmenlerin yarı zamanlarında ders işlediklerini ve sonra diğer yarı zamanlarında müfredat üzerine çalışabildiklerini, ya da bir kitap yazarken dört gün öğretim yaptıklarını. Öğretmenlerin parçası olması gereken çok farklı şeyler var, ama bu şeyleri sınıf çalışması ile dengelemek gerçekten zor."
Lyon’un yorumları, birçok öğretmenin bana söylemiş olduğu bir sorunu hatırlattı. Onlar soyutlanmış hissediyorlar. Teknikleri veya belirli öğrencileri tartışırken iş arkadaşlarıyla bir araya gelmek için neredeyse hiç yeterli zaman almıyorlar. Seattle’daki okulların bunu bir öncelik haline getirmesi harika. Ve onlar yalnız değiller; birkaç yıl önce Melinda ve ben öğretmenlerin birbirleriyle konuşmaları için zaman oluşturulan Colorado’nun Eagle Kasabasındaki bir liseyi ziyaret ettik. Fakat bu sorun ülke genelinde daha fazla ilgiyi hak ediyor.
Ortak Temel Devlet Standartlarının işini nasıl etkilediğini Lyon’a sordum. "Gerçekten Ortak Temel sadece beceri grubu," diye konuştu. "Bir 4. sınıf öğrencisinin bir metnin ayrıntılarından bir hikaye, drama, ya da şiirin temasını belirleyebilmesi gerektiğini söylüyor. Peki, bu makul bir beklenti gibi görünüyor, ve benim her zaman öğrettiğim şey budur. Büyük değişim bu becerileri karşılamak için müfredatı tasarlamaktır ki bu da öğretmenlere destek sağlamak anlamına gelir." O ve Seattle çevresinde diğer eğitimciler tam da bunu yapıyor, Ortak Temel standartlarını destekleyen bir müfredat yazıyorlar.
Eğer ki Amerika'nın okullarının iyileştirilmesi olasılığı hakkında hüzünlü hissetmeye başlarsanız, inanılmaz bir öğretmen ile biraz zaman geçiriniz. Bu derinden ilham verici. Lyon ile sohbetim, onun gibi eğitimcileri dinleme ve onların fikirleriyle hareket etme gerekliliğine olan inancımı doğruladı. Bu binlerce öğretmenin hayatını iyileştirecek ve daha da önemlisi, milyonlarca çocuk için okulları daha iyi yapacaktır.
Lyon’u Twitter’da takip edebilirsiniz: @LyonTerry
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder